Wprowadzenie
Malformacje naczyniowe odnaleźć można już w opisach z czasów starożytnych. Barwne plamy skórne, przekrwione znamiona na twarzy znane były medykom i niejednokrotnie charakteryzowały postacie w zachowanych dokumentach (1). Opisywane zmiany umiejscowione były we wszystkich okolicach ciała ludzkiego. Aż do początku XX wieku postępowanie medyków sprowadzało się do malarskiego opisu barwy, kształtu, wielkości oraz umiejscowienia zmiany. Rozwój metod obrazowania układu naczyniowego wraz z oceną histopatologiczną zmienionych naczyń pozwolił na dokonanie przełomu w opisie i klasyfikacji malformacji naczyniowych. Postęp ten pozwolił na większe zrozumienie istoty zmian, ale uwidocznił także ogromną ich różnorodność. Okazało się, że podobnie wyglądające zaburzenia rozwojowe powstają w wyniku odmiennych mechanizmów oraz, że budowa anatomiczna zmian może być skrajnie odmienna, przy czym trudno jest określić wyraźne granice pomiędzy poszczególnymi typami zaburzeń rozwojowych. Jeśli uwzględnimy różnorodność umiejscowienia zmian, niejednoznaczne określenia używane do opisu wad wrodzonych oraz brak dostatecznego doświadczenia wynikający z małej częstotliwości występowania zmian to zrozumiałym stanie się fakt, że w omawiane zagadnienie jest źródłem licznych pomyłek diagnostycznych. Dodatkowym problemem jest brak skutecznych i bezpiecznych metod pełnego wyleczenia większości opisywanych zmian. Klasyczna chirurgia naczyniowa obarczona jest małą skutecznością i czasem prowadzi do okaleczenia chorego. Embolizacja jest metodą chirurgii radiologicznej polegającą na przezskórnym, przeznaczyniowym i przezcewnikowym wprowadzeniu materiału zatorowego do naczynia w celu jego zamknięcia. Leczenie metodą embolizacji jest co prawda bezpieczniejsze i skuteczniejsze, lecz rzadko pozwala na uzyskanie trwałego wyleczenia bez nawrotu choroby. Maksyma "po pierwsze nie szkodzić" wydaje się zasadniczą regułą pozwalającą na bezpieczne poruszanie się w labiryncie malformacji naczyniowych.
Untitled Document